woensdag 12 december 2012

Het sterretje dat uit de hemel viel


Dit verhaal kwam ik nog tegen....in de tijd dat ik als kindertherapeut werkte schreef ik veel 'helpsprookjes'.
Echt heel leuk om te doen. Ik heb dit verhaal toen in eigen beheer uitgegeven als boekje, maar die zijn nu op. Zit er over te denken het weer uit te geven en dan zelf de illustraties te maken....
Ik vond het wel passen in de kerstsfeer om jullie het eerste stukkie van het verhaal te laten lezen...!

Er was eens een sterretje dat aan de hemel stond. Het straalde en straalde, zo lang als hij zich kon herinneren. Om hem heen stonden duizenden andere sterretjes en ze straalden naar elkaar. Zo mooi, het was er gewoon perfect!
Soms scheerden ze keihard langs de hemel, zodat de mensen op aarde een vallende ster zagen. Het sterretje was er volmaakt gelukkig.
Zo deden ze allerlei spelletjes, net als gewone mensenkinderen. Verstoppertje, tikkertje en wie het mooist kon stralen.
Op een dag deden de sterretjes wie het verste kon springen. Ons sterretje sprong het áller - allerverst. Zó ver dat hij helemaal naar de aarde sprong.
Toen hij eenmaal naar de aarde gesprongen was, kon hij niet meer terug. Het had iets te maken met zwaartekracht ofzo, maar hoe hij ook zijn best deed, hij kon niet meer terugspringen naar de hemel.

Het sterretje keek eens om zich heen op de aarde. Hij zag de mensen en gebouwen, de kinderen en de dieren. De bomen en de lucht.
Wat miste hij de hemel en al zijn sterrenvriendjes. Want zo mooi was de wereld niet. Er was troep en boosheid en sommige mensen deden heel lelijk tegen elkaar. Het was er lang niet zo perfect als in de hemel.
Het sterretje zuchtte eens diep. Wat moest hij nu doen?
Hij zou deze wereld graag mooier maken en die troep eens opruimen!
..................
.................
.................



maandag 10 december 2012

Het verhaal dat geschreven moet worden


Ik wil dit verhaal eigenlijk niet vertellen.
Al jaren verzet ik me er tegen.
Maar dit verhaal blijft me achtervolgen,
soms in mijn slaap of als ik rustig zit te mijmeren.
Dan loopt het verhaal mijn hoofd in,
de woorden komen, de zinnen stromen,
het WIL geschreven worden.
Dus ik heb toegegeven, uiteindelijk.
Met tegenzin, want het doet pijn,
dit verhaal.
Het doet pijn.
Misschien, ik hoop, dat het verhaal me met rust laat,
als het geschreven is.

Remkje



Hoofdstuk 1

“Het knapt!”, sist Anne luid in mijn oor.
Het duurt even voordat ik snap waar ze het over heeft. We zitten bij biologie naast elkaar in de collegebanken. Ik ben weggedroomd tijdens de verhandeling van de professor over neurotransmitters en geheugentraining.
“Wat knapt?”, sis ik terug.
“In mijn been…..het wordt helemaal warm….ik voel het door mijn hele been.” zegt Anne nu luider.

Ik weet niet meer wat ik teruggezegd heb. Of we gewoon het college hebben uitgezeten, of we er überhaupt nog wel over gepraat hebben. Ik ben het vergeten, of ik heb het verdrongen. Het is weg. Uit mijn geheugen gewist. Dit moment, dit cruciale moment, weg uit mijn geheugen. Vast een paar neurotransmitters die hun werk niet deden…op de dag die het begin was van het einde.

Anne had een dikke bult in haar been, om precies te zijn halverwege de hamstring van haar linkerbeen. Het deed veel pijn, met name tijdens de lange diensten in het restaurant waar ze in het weekend in de bediening werkte. Lang staan was pijnlijk.
Ik zei: “Ga dan naar de dokter.”
En eindelijk ging ze.
Het is een spierscheuring zei de dokter: “Gaat vanzelf over.”
Maar na 3 weken was het nóg niet over. Bovendien beweerde mijn vriendje, die voor fysiotherapeut studeerde, dat het scheuren van een spier erg pijnlijk is. Dus dat ze dat zeker gevoeld moest hebben.
Anne had een hekel aan sporten, deed er ook niet aan. Dus hoe kwam ze in Godsnaam aan een spierscheuring?

Het ging niet weg, dus Anne ging weer naar de dokter. Nu neemt hij haar wel serieus. Hij neemt een punctie en laat het op kweek zetten. Niets aan de hand, denkt Anne.
Tot ze gebeld wordt of ze wil komen en of haar ouders er bij kunnen zijn….
“Jongedame, u heeft een kwaadaardige tumor en moet naar het ziekenhuis om geopereerd te worden.” zegt de nogal domme dokter. Had hij haar maar eerder serieus genomen…
“Niets aan de hand”, zegt Anne, “Even opereren, en weg is het!”
Het woord kanker neemt ze niet in de mond. Maar kanker is het wel en een nogal agressieve vorm zelfs.
..........................
..............................
wordt vervolgd.............

dinsdag 4 december 2012

Herstart

Zo lang niet geblogd....met de komst van Facebook heb ik mijn blog wel heel erg verwaarloosd. En natuurlijk druk druk druk met van alles en nog wat. Nu ik (noodgedwongen) een pas op de plaats maak, ben ik gaan nadenken over hoe nu verder. Wat wil ik met mijn leven, wat wil ik nog graag doen?
Zoals zwemmen met dolfijnen en naar mooie landen reizen, maar ook, wat ik wil ik met mijn werk, mijn dagen, waar wil ik mijn tijd aan besteden? Want voor je het weet, draaf je weer door: van wasje naar eten koken, van de kinderen helpen surprises maken tot huiswerk overhoren, van school naar vergaderingen, van zorgen naar helpen....en vergeet je ook je eigen leven te leiden.
En dat is zóóóó verschrikkelijk moeilijk, merk ik.
Om niet het leven van anderen te ondersteunen, maar tussen de bedrijven door ook je eigen weg te gaan.

Nu ik thuis zit, heb ik de tijd om dingen te her-overwegen. En hierin zijn nog veel dingen onduidelijk, maar 1 ding weet ik wel zeker: ik wil meer met mijn creativiteit doen, die heeft veel te veel jaren opgesloten gezeten.
Dit is een eerste bescheiden stapje: via dit blog wil ik dat weer gaan delen, mijn maaksels, mijn hersenspinsels, mijn schrijfwerk...

woensdag 29 februari 2012

i pad hoes




Was op zoek naar een goede hoes voor mijn ipad voor als ik hem in mijn handtas mee wil nemen en vond ze allemaal zo stom/saai/duur... Toen heb ik er maar zelf eentje gemaakt!!! Tada!